ALIYA GUNLUGU

?SESİMİ DUYAN VAR MI

Üniversiteyi yeni bitirmiştim.Kendime iki ay süre verdim,tatil yapıyordum.Kızkardeşim inatla

o gece İstanbuldaki evde kalmak istiyordu,ertesi gün üniversiteye hazırlık dersanesi

başlayacaktı,ben ise adaya mı dönsem,İstanbulda mı kalsam diye düşünürken içimden bir

ses kalmamı söyledi.

Çok sıcaktı,inanılmaz bir sıcak vardı İstanbulda..Gökyüzü ise yıldız doluydu.Adeta yıldızlardan

gökyüzünün siyahı kaybolmuştu.Kızkardeşim erkenden yatmış,beni ise bir türlü uyku

tutmuyordu.Bilgisayar başında o zamanlar telefon hattı aracılığı ile bağlanılan internete

bağlanmaya çalışıyor,defalarca düşmüyordu birtürlü..Gecenin ikisinde birden bağlanıverdi,bu

sefer de o zamanlar çok iyi bir arkadaşımı icq da uyanık yakalayıvermiştim.

.Geceleri sevmem.dedi bana.Tehlikelere çok açık.;

Ben de:Gece gece ne olabilir ki?dedim ve der demez gözümün önündeki monitor hızla

sallanmaya ,ayağımın altındaki toprak resmen çığlık çığlığa böğürmeye

başlamıştı.Bahçekatında olan dairemizden toprağın hareketi gözlenebiliyordu,odamdaki

parkeler adeta dalgalanıyorlardı.Kızkardeşim hızla yatağından fırlayıp yanıma geldi,elektrik

gitmiş,karanlığa gömülmüştük.Salondaki bibloların titreme sesleri ve toprağın haşin

gürültüsü ile sanki yıllar süren bir 45 saniye geçirmiştik.Bir kirişin altında birbirimize

sarıldığımızı hatırlıyorum.O 45 saniye, 17 Ağustos 1999 yılından bugüne kadar beynimden

gitmedi.Hala taptaze ,hala korkunç,hala ürpertici.Bununla da bitmedi tabii..Annemler adadan

varana kadar,komşuların arabasında uyumuştuk,onlarla sokakta yeyip içmiştik.O günün

Türkiyesindeki komşuluk ve yardımlaşma aklımdan hiç çıkmıyor.İnsanlık bambaşka ,ilişkiler

çok daha güzel bir boyuttaydı o zamanlar.Annemlerle gittiğimiz adada da durum farklı

değildi.On gün boyunca sokaklarda yattığımız mahalleliyle ilginç ve eğlenceli günler

geçirmiştik.Sokaklarda horlama sesleri,bebek ağlamaları duyuluyordu.Biri televizyonunu

sokağa indirmiş,herkes başında toplanıp seyrediyordu.

Herhangibir sapıklık veya ters bir laf hatırlamıyorum.Beraber büyüdüğüm o güzel insanları

çok ama çok özlüyorum.

İsraelin uzattığı yardım elini hatırlıyorum.İsraele teşekkür eden dost bir Türkiye

hatırlıyorum.Bunu hatırladıkça da bugünün şartlarını ve gelinen noktayı esefle izliyorum.

İsraelde hiçbirşey değişmedi.Eminim bugün birşey olsa yine aynı şekilde yardım elini

uzatacaktır.

Ne yazıkki Türkiyemde çok taş oynadı yerinden.Bana düşman olmuş,kendinden olmayanı

sevmeyen bir zihniyet bugünlerde heryerde karşıma çıkmakta. Fakat bir tek şey biliyorum ki

deprem zamanı tanıştığım o güzel insanlar henüz vatanlarını terk etmedilerse ,henüz perde

.inmedi demektir

On yedi Agustos depreminde hayatlarini kaybedenlerin anisina..