ALIYA GUNLUGU
ARAF
Araftayiz biz.
Yani iki arada bir derede.
Ne yaparsak yapalim,nereye bakarsak
bakalim hep kalbimiz iki yonlu atiyor.
Bunun hangi ulkeyi daha cok
sevdigimizle hicbir alakasi yok.
Bunun iki ulkeyi yaristirmakla da
alakasi yok.
Bu gocmen olmanin getirdigi bir olay.
Israel'i ne kadar sevsem de anadil
konusma ,Turkce konusma ,yazma ihtiyacim var,inkar edemem.Ibraniceye her ne
kadar hakim olsam da bu bambaska birsey.
Gocmenlik hayat boyu surecek bir
seruven..Hic bitmiyor.Bazen unuttum zannediyorsun,bir anda yanindan gecen iki
insanin senin anadilinde konustugunu duyunca iste o araf hissi sizi karsi
kiyiya geciriyor.
Birden caniniz o karsi kiyiya gecmek
istiyor,o konusan kisilere katilmak istiyorsunuz,muhabbete dalmak..
O tanidik tinilar icinizdeki bilindik
duygulari uyandiriveriyor.
Bir simit olsa da yesek.Yaninda da
bir ayran..
Ote yandan Israel'in bize sundugu
ozgurlugu,cocuklarimin onune serdigi parlak gelecegi dusunuyorum.Yok,yok
vazgecemiyorum.
Gocmen olmak bir cesit iki vatanli
olmak.Iki anne ,iki baba ,daha iyi sartlari olan bir aileye evlatlik verilmis bir
cocuk gibi hissediyorsunuz her daim.
Ben cocuklarimin bu hisleri hissetmesini
istemiyorum.
Hayir,bana iyi gelmiyor.Israel'de
dogmus olup koklerimin topraga saglamca cakilmasini isterdim ama bir yandan da
o araf hissi uyaniyor bunlari dusundukce,Turkiye'de dogup Turkiye'nin tadina
bakmis olmayi da gormezden gelemiyorum.
Agzimda kalan o tanidik tat hic
gitmiyor.
Cocuklarim umarim dogduklari ulkede
kalirlar,diger ulkelere ise gezmeye giderler.
Ve umarim o araf hissini hic ama hic
bilmezler…
תגובות
הוסף רשומת תגובה