ALIYA GUNLUGU
ARAF
Araftayiz biz.
Yani iki arada bir derede.
Ne yaparsak yapalim,nereye bakarsak bakalim hep kalbimiz iki yonlu atiyor.
Bunun hangi ulkeyi daha cok sevdigimizle hicbir alakasi yok.
Bunun iki ulkeyi yaristirmakla da alakasi yok.
Bu gocmen olmanin getirdigi bir olay.
Israel'i ne kadar sevsem de anadil konusma ,Turkce konusma ,yazma ihtiyacim var,inkar edemem.Ibraniceye her ne kadar hakim olsam da bu bambaska birsey.
Gocmenlik hayat boyu surecek bir seruven..Hic bitmiyor.Bazen unuttum zannediyorsun,bir anda yanindan gecen iki insanin senin anadilinde konustugunu duyunca iste o araf hissi sizi karsi kiyiya geciriyor.
Birden caniniz o karsi kiyiya gecmek istiyor,o konusan kisilere katilmak istiyorsunuz,muhabbete dalmak..
O tanidik tinilar icinizdeki bilindik duygulari uyandiriveriyor.
Bir simit olsa da yesek.Yaninda da bir ayran..
Ote yandan Israel'in bize sundugu ozgurlugu,cocuklarimin onune serdigi parlak gelecegi dusunuyorum.Yok,yok vazgecemiyorum.
Gocmen olmak bir cesit iki vatanli olmak.Iki anne ,iki baba ,daha iyi sartlari olan bir aileye evlatlik verilmis bir cocuk gibi hissediyorsunuz her daim.
Ben cocuklarimin bu hisleri hissetmesini istemiyorum.
Hayir,bana iyi gelmiyor.Israel'de dogmus olup koklerimin topraga saglamca cakilmasini isterdim ama bir yandan da o araf hissi uyaniyor bunlari dusundukce,Turkiye'de dogup Turkiye'nin tadina bakmis olmayi da gormezden gelemiyorum.
Agzimda kalan o tanidik tat hic gitmiyor.
Cocuklarim umarim dogduklari ulkede kalirlar,diger ulkelere ise gezmeye giderler.
Ve umarim o araf hissini hic ama hic bilmezler…

תגובות

פוסטים פופולריים מהבלוג הזה